ALİCAN ATAK

ZOR BİR HAYATTIR, ENGELLİ YAŞAM

• admin
• 16 Ekim 2020
• Yazar
• 2988 Görüntüleme

Engelli Bir İnsan Olarak Engellilerin Yaşamanın Ne Kadar Zor Olduğunu Biliyorum.

Tüm güzel umutları ile birlikte bu şehirde yaşananın ne zor olduğunu gayet iyi biliyorum.

Batmanda yaşayan bir engelli birey olarak ikinci sınıf muamele gördüğünü söylememek için kendimi zor tutuyorum. Ama maalesef bunun doğruluğunu yaşananlar gözler önüne seriyor. Her alanda engelli bireyler için sorunlar yaşadığı bu şehirde bunlara hergün bir yenisi ekleniyor.

Toplu ulaşımda dahi bazı kendini bilmez şoförlerin engelli bireylere sen engellisin git evinde otur demesinden ne acı olabilir ki. 

Toplu ulaşıma değinmişken Turgut Özal Bulvarında bulunan duraklardaki mantar taşları apayrı bir muamma. Bu taşların engeliler için ulaşımı ulaşımsızlık hale getiriyor. engelli biri olarak yaşamanın nasıl bir durum olduğunu, engellilerin hayatın her alanında nasıl zorluklarla karşı karşıya kaldığını ve sorunlarla boğuşmak zorunda bırakılıyor. 

Engelsiz bir Batman için nutuklar havada uçuşurken, bunlar zamanla sümen altı ediliyor. Belediye Hizmetleri sadece sağlam bireyler için tasarlanıp onların fikirleri ile engelli sorunları çözüm bulunmaya çalışılıyor. 

Batmanda yıllardır üzerinde durduğum bir konu Batmanda engelsiz yaşam alanı neden yapılmıyor . 

Tüm engelli bireylerin bir arada olacakları ve yaşama tutunacakları ve üretecekleri yaşam alanları

üreten engelli hayali ile yaşarken şehrin burokratlarının vurdum duymaz tavırları yüzünden sadece başka illerde yaşanan güzellikleri hayali ile yaşarken, onların başarılarını konuşmaktan başka bir şey yapamaz olduk.

Kamuda engelli bireyler için yeterli derecede erişebilirlik için yeterli çalışmalar hala yapılmadığı gözler önünde.

Kaldırımlardaki engelli rampaları yeterli olmamakla birlikte bazı kaldırımlarda engelli rampası yok. 

Her zaman zor bir durumdur engelli olmak...

Ben bedensel engelli bir insanım, doğuştan böyleyim... Tamamen sağlıklı anne ve babadan doğmuşum. Sağlıklı iki ağabeye ve bir kız kardeşe sahibim. Dört çocuktan sadece bende var bu durum...

Çocukluğumdan beri her şey zordu, hele insanların bakışları... 

Bu ülkede engelli bir insan gören çocuklar hayret eder.

"Anne, bu niye böyle?" diye sorarlar. 

Ebeveynler ise korkunç cevaplar verir. "Annesinin lafını dinlememiş böyle olmuş" diyen de olur,

"Allah çarpmış" diyen de... Her bir cevap hafızamda kazılı, silinmiyor... 

Çocukların dalga geçmelerinden, bazı hayvanlara benzetmesinden hiç bahsetmiyorum bile... 

Evde geçen bir çocukluk, tek arkadaş oyuncaklar... ve Gözyaşları...

Ergenlik ise felaketti. Yaşıtlarım kız-erkek arkadaşlarıyla flört eder, haftasonları arkadaş gruplarıyla gezmeye giderdi. Okulda benle konuşurlar, ancak bir yere giderken çağırmak akıllarına gelmezdi... Sanki ben onlar için okulda katlanılacak bir varlıktım, hepsi bu. 

Açık açık dışlamazlardı ama içlerine almadıkları da ortaydı...