- 08 Mart 2025 - MİDYAT: DİCLE HAVZASI’NIN KONAKLAMA MERKEZİ VE SAKLI HAZİNESİ
- 11 Subat 2025 - GENÇLİK VE GELECEK: KAYBETMEDEN SON ÇAĞRI!
- 04 Subat 2025 - FIRAT VE DİCLE’NİN ÖZLEMİ GAP TAMAMLANSIN, MARDİN OVASININ BEREKET HASRETİ SON BULSUN!
- 18 Aralik 2024 - KEŞFİNİ BEKLEYEN VAHA: DARGEÇİT
- 17 Ekim 2024 - BEYAZSU KARASU’YUN AKIBETİNE UĞRAMADAN, KARALAR BAĞLAMADAN TEDBİR ALINMALI!
- 15 Eylul 2024 - Dicle’nin nazlı çiçeği: Midyat’ın 100 yıllık hikayesi ve hak ettiği gelecek
- 07 Eylul 2024 - DARGEÇİT’E BONCUKLU TARLA MÜZESİ KURULSUN, TURİZM POTANSİYELİ EKONOMİYE KAZANDIRILSIN!
- 09 Agustos 2024 - CEHENNEM DERESİNE GİZLENMİŞ CENNET
- 16 Mart 2024 - “DİCLENİN HAFIZASI BONCUKLU TARLA: TURİZM VE KALKINMADA NAZAR BONCUĞUMUZ OLSUN!”

HALİL EL
KARTALKAYA’DA ATEŞE YAZILAN VEDA
Bir gece…
Kartalkaya’nın sessizliğini ateş bozdu,
Karın beyazını yutan alevler,
Göğe yükselen duman,
Ve 78 dünya,
Sessizliğin içinde kayboldu.
Midyatlı Can, Atıl Enis, Kemal, Atlas Kaan…
Her biri tek bir kalp gibi çarptı o gece.
Kardeşliğin en saf haliyle,
Birlikte haykırdılar:
“Bizi bırakmayın!”
Ama seslerini duvarlar geri verdi,
Vicdanlar sessiz kaldı.
Hakkarili Neçirvan…
Ellerinde ülfetin gücü vardı,
Alevlerin ortasına atıldı,
Bir nefes kurtarmak için
Tırmandı ateşin yokuşuna.
“Bu hayatlar emanettir bize!” dedi,
Ve bir yıldız gibi parladı yeryüzüne
Doktor Yiğit Gençbay…
O gecenin şifa arayan eli,
Küller arasında bir cana ulaşmak için,
Kendi canından geçti.
Her nefes için verdiği mücadele,
Bu toprakların alnına yazıldı.
Mühendis Alp Mercan…
Demirin, çeliğin ve aklın kahramanı,
Yangının kalbine yürüdü.
“Bir can daha kurtulacaksa,
Küller beni de yutar!” dedi.
Alevler onu da sardı,
Ama vicdanı diri bıraktı.
Dilara…
Mardin’in sıcağını taşırdı kalbinde,
Dağların kokusunu,
Ve annesinin duasını.
“Yalnız bırakmayın bizi!” dedi,
Sesi duvarlara çarptı,
Ama duvarlar dilsizdi.
Eslem…
Hayallerini koymuştu bu işe,
Yeni başlamıştı…
Bugün ise,
Alevlerin ortasında yitip gitti.
“Yardım edin!” diye haykırdı,
Ama sesini kimse işitmedi.
Şevval…
Yangın kapılarına vurdu,
Sesi dumanlara karıştı.
“Kimse yok mu?” dedi,
Ama vicdanlar mühürlüydü,
Kapılar kilitli.
78 hayat…
Her biri bir dünya,
Bir umudun sönüşü,
Bir geleceğin yitimi.
Ey insanlık!
Biz uzaktaydık o gece,
Ne ellerimiz yetişti,
Ne de sesimiz.
Ama bilin ki,
Yüreğimiz hep sizinleydi.
Siz giderken,
Biz dumanın çaresizliğinde boğulduk.
Hakkınızı helal edin!
Bu yangın yalnızca bir ateş değildi:
Hırsın ateşi,
Unutulmuş insanlığın çığlığı,
Vicdanların mühürlenmiş kapılarıydı.
Göğe yükselen duman,
Bir hesap yazdı karanlığa.
Neçirvan’ın cesareti,
Yiğit’in şifası,
Alp’in fedakârlığı…
Ve 78 can,
Bir sınav oldu insanlığa.
Ey vicdan!
Kartalkaya sustu.
Ama o gecenin isimleri
Gökyüzüne kazındı.
Dilara, Eslem, Şevval…
Ve 78 yıldız,
Hiçbir zaman sönmeyecek.
Henüz Yorum yok