SELÇUK ÖZYURT

Çakallar ve domuzlar

• admin
• 22 Kasim 2021
• Yazar
• 5242 Görüntüleme

En çok duyduğum ses, çakal sesi olmuştur

Yirmi iki yaşına kadar, Doğu Karadeniz’de yaşadım…

Burada insan sesinden sonra en çok duyduğum ses, çakal sesi olmuştur...

Aklımın kestiği altı yaşından beri bu sesi defalarca duydum.

Buna rağmen avazı çıktığı kadar bağıran bu çakalları bir defa bile

görme şansına sahip olamadım.

- Tesadüfen de olsa hiç mi göremedin?

Diye soracak olursanız, hafızamı şöyle zorlayıp ufak tefek bir

şeyler hatırlıyorum.

Seksenli yılların başıydı.

Babam öldüğü için, köye yeni geldiğimiz yılın sonuydu…

Fındık bahçelerinin içinde, bir odun kütüğünün üzerinde oturuyordum…

Amcamın çocukları, arazinin içindeki kızılağaçların dallarını

buduyorlardı…

Bizim oralar yamaç olduğu için

her arazinin ille de bir aşağısı vardır.

Baş tarafı dediğimiz yerler, köyün yoluna ya da evlerimize yakın olan taraflardır… Evlerimizin altı fındık bahçeleri ile kaplıdır.

Geçmiş yıllarda aile büyükleri tarafından mı yetiştirilmiş, yoksa

kendiliğinden mi oluşmuş bilemiyorum. Elma, armut, incir, erik,

dut, kiraz ağaçları da bahçede mevcuttu. 

Çocukça düşüncelere dalmışken, yanımdan şimşek hızında bir

şey geçti... Köpeğe benzettim ama çok hızlı koştuğu için

bir anda gözümün önünden kayboldu. Az bir zaman sonra

mahallenin köpekleri, yanımdan koşarak aşağıya doğru koşuyorlardı.

Peşlerinden köyümüzün avcı büyükleri geldi…

Nefesleri kesilmiş vaziyette yanıma gelip yere çömeldiler. İçlerinden heybetli bir görünümü olan İdris Abi bana seslendi:

- Görmedin mi?

- Neyi görmedim mi?

- Çakal! Çakalı… çakalı görmedin mi?

- Ne çakalı? Burdan aşağı sizin köpekler koşuyordu.

- Onlardan önce koşanı görmedin mi?

- Gördüm ama çok hızlı koşuyorlardı. Bir şey seçemedim.

Biraz sonra aşağıya doğru koşan köpekler yavaş adımlarla

yukarı doğru dönüyorlardı. Meğer benim ilk gördüğüm çakalmış. Ne bileyim ben.

Öylesine geldi gitti hayvan… Görüp göreceğim de buydu zaten. Bazı arkadaşlarım çaylıklara çay toplamaya gittikleri zaman,

çakal sürüleriyle karşılaştıklarını söylerlerdi. Bu konudaki söylentiler hiç bitmezdi:

- Falancı iki çakal vurmuş, postunu satmış.

- Filan’ın tavuğunu çakal yemiş.

Falan filan…

Ben o kadar belalı bir insan mıyım ki, çakal bana bir türlü

görünmedi.

Bazen amcamın çocuğu Yaşar’la ava giderdik

Bazen amcamın çocuğu Yaşar’la ava giderdik…

Ben orta okula gittiğim yıllarda, o liseye gidiyordu.

Bir de köpeği vardı. 

Okul çıkışlarında tekli av tüfeğini alır, meşeliklere ve çay bahçelerinin çok olduğu arazilere giderdik. Ben arazinin başına çıkar

elimdeki sopayla çaylara vurup güya çakalları kaçırmaya çalışırdım.

Yaşar arazinin aşağı taraflarında bir yerlerde mevzi alıp, çaylığın içinden çıkacak çakalı vurmaya çalışırdı. Ben çaylıkların içinde

debelenirken, bir iki mermi sesi duyardım.

Sonra hemen Yaşar’ın yanına gidip, heyecanla sorardım:

- Ne oldu vuramadın mı?

Yaşar’ın cevapları her zaman birbirinden farklı olurdu:

- Attım ama vuramadım.

- Yanımdan geçti.

- Önüme ağaç çıktı.

- Hayvan çok hızlıydı.

- Tutturamadım.

Vuramamanın nedenleri çoktur anlayacağınız. Yıllar sonra bir

avda beş on domuz vurduklarını biliyorum.

Çakalların sesi mahalleyi ayağa kaldırırdı

Bu sırada çakal sesleri daha yakından duyulmaya başladı…

Dedim bu böyle olmayacak, yeni stratejiler geliştirmeye başladım… Kendi kendime yöntemler arıyordum:

- Bari evin balkonunda saklanayım…

- Belki gecenin karanlığında tavuk kümesine dadanırlar.

Çakalların sesi mahalleyi ayağa kaldırırdı, ama ben yine o

hayvan oğlu hayvanı göremezdim

Çakalları yakından görenlere derdim:

- Bu hayvan nasıl bir canlıdır? Ne yer, ne içer?

Herkes çakalın köpeğe benzediğini söylerdi.

Hayvanat bahçesinde bir tek namussuz çakal yoktu

İzmir’e asker olarak gittiğim ilk gün birliğime teslim olmadan

önce, hemen hayvanat bahçesine gittim…

Hayvanat bahçesinin içinde, domuzu, ayısı, fili, kaplanı, kurdu

ve aklına hangi hayvan geliyorsa hepsi vardı.

Ama bir tek namussuz çakal yoktu. Sonra İstanbul Gülhane Parkı’ndaki hayvanat bahçesini gezdim.

Gülhane Parkı’nda da göremedim kendisini.

Bu hayvanı televizyonlardaki belgeseller hariç, bir yerde ne

gördüm ne de daha görmek istiyorum.

Şeytan görsün yüzünü.

Çakallar azalınca domuzlar çoğalmış

Bir yılbaşı gecesi, babaannemin ölümü nedeniyle tam on iki

yıl aradan sonra köyüme dönmüştüm. Eve baş sağlığına gelen

insanlar dağıldıktan sonra sigara içmek için amcamların evinin

balkonuna çıktım.

Bir müddet etrafı dinledim… Maksadım çakal sesi duymak.

Ama çakalların bağırtılarını pek duymadım.

Köyde kalan ağabeylerimizin dediğine göre nesilleri eskiye

nazaran çok azalmış…

Çakallar azalınca domuzlar çoğalmış…

Çakallar domuz yavrularını yedikleri için domuzun nesli aşırı

çoğalmazdı.

Doğanın dengesini bozarsan eğer,

sonuçlarına da katlanmak zorundasın.

Şimdi köylüler domuzlardan yaka silkiyor… Ne tarla kalmış ne

de bahçe. Domuz sürüsü bir yerden geçti mi, her yeri dümdüz

ediyor.

Bir gece büyük bir gürültüyle uyandım

On beş yıl köyde tavuk baktım…

Hiçbir tavuğumu çakal yemedi…

Bir gece büyük bir gürültüyle uyandım…

Ses, evin altındaki kümesten geliyordu. Çabucak aşağı indim. El feneri ile tavukları kontrol ettim. Bir de ne göreyim,

tavuklarımdan birini gelincik öldürmüş. Hayvanı boğmuş.

Öldürülen tavuk, kanlar içinde yerde yatıyordu...

Diğer tavuklarım korkudan tir tir olmuşlardı. Hayvanlar bu

olaydan sonra uzun bir süre yumurtlamadılar.

Moralleri bozulmuştu.

Ben Ziraattan civciv olarak alıp büyük bir emekle baktığım tavuklarımdan birini gelinciğe kurban vermiştim.

Halen daha o ölen tavuğumu unutamam.

Çakallar olmasa ormanlara leş kokusundan girilmez

Tilki gibi zeki olan çakallara, aslanlar bile pek saldırmaz…

Çünkü çevrede olan artık etleri yiyerek çevreyi temiz tutarlar.

Dağlar da vurulup bırakılan domuzları veya başka bir şekilde telef

olmuş canlıları insanlar yemiyor.

Çakal ve benzeri yırtıcı hayvanlar olmasa ormanlara leş kokusundan girilmez herhalde.

Doğanın dengesi günden güne bozuluyor…

Benim anlattığım ufak bir hadise.

Sizin belki de ne tespitleriniz vardır. Herkes gördüğünü ifade

etmeye çalışıyor. Ama inanın tek suçlu insanlardır. Birbirini yiyen

hayvanlar değil. 

Tok olan hayvan bile, canlılara zarar vermiyor.

Boş yere doğaya zarar vermiyor.

Oysa insanlar neler yapıyor neler!